Severken ve sevildiğimi düşünürken vedasız kaldım ben…

Çok sevdim, çok seviyorum.

23 senedir hayatımdaydı, arkadaşımdı, ona hayrandım, benim için her zaman çok özeldi.

Sonunda bundan dokuz ay önce ona kavuşmuştum, üstelik kendi gelmişti bana, mucizemdi.

Mucizem…

Ve bir ay önce susarak gitmesini izledim.

Ne zaman bitmişti, ne zaman vazgeçmişti benden, neden düşmüştüm gözünden…

Kabullenmek zor geliyordu, içimde yanan bir umut vardı, telefonumda duyduğum her bildirim sonrası yaşadığım hayal kırıklığı…

Vedalar acıtır, evet: ama o hiçlik…

Hiç yokmuşsun gibi, hiç yaşanmamışsın gibi…

Kalbinde bir soru ‘’ben sana ne yaptım?’’

Artık hikayem yarımdı ve hak ettiğim son bir cümle de yoktu.

Ne bir teşekkür, ne bir özür…

Ve birkaç gün önce gördüm ki…

İki gündür tanıdığı biri için, yirmi üç yıllık bir dostluğu bile gözünü kırpmadan silmiş.

Ben hala onu var zannederken, o çoktan bir başkasıyla yeni bir biz yaratmış.

Ben unuttuğu yerden hatırlarken onu, o yeni bir hayata yürüyormuş.

Şimdi, sessizce silinmiş ben, eski mutluluğumun yasını tutuyorum.

Susturduğum çığlıklarımla kanıyor, duruyorum…