Yorgun… Bitik.

Nefesim göğsüme sığmıyor; havayı içime çekiyorum çekiyorum ama yine de nefessiz kalıyorum.

Göz kapaklarımı zor taşıyorum.

Kalbim sanki tüm bedenime vuruyor.

Şu aralar hiçbir şey yapamıyorum…

Onu kaybettiğim için mi,

yoksa onda kaybettiklerim için mi?

Sanırım her ikisi için de…

Onu sevmek hayatı sevmekti…

Ona sarılmak çok başkaydı; kalplerimiz üst üste geldiğinde evimde hissederdim.

Sesi ruhumu okşardı, gözlerinde dünyadan saklanabildiğim bir yer vardı.

Her şeyimdi, canım adamdı…

Gidebileceği hiç aklıma gelmedi.

Onunla yaş almak istedim.

Onunla kalmak…

Artık yok… Ve ben onsuz geçen her bir güne şaşırıyorum:

“Gerçekten geçti mi bu gün de?”