Ve artık onsuzluk…

O günden sonra daha yeni yeni içten gülebilmeye başladım hayata, sadece onu değil gülümsemeyi de özlemişim.

Bir de çikolatayı, sütlü…

Bir daha hayatımda o olmayacak, bunu da kabullendim sonunda…

Artık kendime dönmem gerek.

Nereden başlayacağımı bilemezken; tanıdık bir çift gözle karşı karşıya gelmeye cesaret ettim sonunda…

Sahi neydi beni korkutan?

Kırılgan yanımı göstermekten kaçınmak mı,

Başarısızlık duygusuyla yaşadığım utanç mı,

Gördüğüm gözlerde ki yansımam mı,

Bir parçamda bıraktığım umudumun verdiği ağırlık mı…

Sahi neydi bu korku?

Belki biri,

Belki bambaşka, farklı ve çıplak bir duygu,

Belki de hepsi…

Ve onsuzluk;

Kalbimi her birinin bir yöne çekiştirdiği duygularımla barışma vakti,

Ben ve bana ait dünyaya sarılma vakti,

Beni sevmeyi öğrenme vakti.

“Ben & Benlilik”