yalnızlık
-
Kendimi kırık dökük bir oyuncak gibi hissediyorum. Çocukların ilk görüşte heyecanlandığı, çok beğendiği, elinden düşürmediği… Ama sonra, hevesleri geçince bir köşeye fırlatılan, unutulan eski bir oyuncak gibi… Ancak büyük bir fark var: benim kalbim atıyor…
-
Yorgun… Bitik. Nefesim göğsüme sığmıyor; havayı içime çekiyorum çekiyorum ama yine de nefessiz kalıyorum. Göz kapaklarımı zor taşıyorum. Kalbim sanki tüm bedenime vuruyor. Şu aralar hiçbir şey yapamıyorum… Onu kaybettiğim için mi, yoksa onda kaybettiklerim için mi? Sanırım her ikisi için de… Onu sevmek hayatı sevmekti… Ona sarılmak çok başkaydı; kalplerimiz üst üste geldiğinde evimde…
